ر روایت آمده از امام سجاد علیه السلام پرسیدند: سخت ترین مصائب شما در سفر کربلا کجا بود؟ در پاسخ فرمودند: «الشام الشام الشام»، و یا سه بار فرمودند: «امان از شام»
به روایت دیگر امام سجاد علیه السلام به نعمان بن منذر مدائنی فرمود: در شام هفت مصیبت بر ما وارد آوردند که از آغاز اسیری تا آخر چنین مصیبتی بر ما وارد نشده بود:
۱٫ ستمگران در شام اطراف ما را با شمشیرهای برهنه و نیزه های استوار احاطه کرده و بر ما حمله می کردند و کعب نی به ما می زدند. آنان ما را در میان جمعیت بسیار نگه داشتند و ساز و طبل می زدند.
۲٫ سرهای شهدا را میان هودج های زنان ما قرار دادند و سر عمویم عباس علیه السلام را در برابر چشم عمه هایم زینب و ام کلثوم علیهما السلام نگه داشتند و سر برادرم علی اکبرعلیه السلام و پسرعمویم قاسم علیه السلام را در برابر چشم سکینه و فاطمه می آوردند و با سرها بازی می کردند وگاهی سرها به زمین می افتاد و زیر سم ستوران قرار می گرفت.
۳٫ زنهای شامی از بالای بامها آب وآتش برسرما می ریختند، آتش به عمامه ام افتاد ولی چون دستهایم را به گردنم بسته بودند، نتوانستم آن را خاموش کنم، درنتیجه عمامه ام سوخت وآتش به سرم رسید وسرم را نیز سوزانید.
۴٫ از طلوع خورشیدتا نزدیک غروب ما را همراه ساز وآواز در برابر تماشای مردم درکوچه و بازار گردش دادند و می گفتند: ای مردم! بکشید این ها را که در اسلام هیچ گونه احترامی ندارند.
۵٫ مارا به یک ریسمانی بستند وبااین حال ما را از درخانه یهود و نصاری عبور دادند. و به آنها می گفتند: اینها همان افرادی هستندکه پدرانشان پدران شما را (در خیبر و…) کشتند. وخانه های آنان را ویران کردند. امروز شما انتقام آنان را از اینان بگیرید.
«یانعمان فما بقی أحد منهم إلا و قدألقی علینا من التراب والحجار والأخشاب ما أراد»
ای نعمان! هیچ کس از آنها نماند مگر اینکه هر چه قدر می خواست از خاک و سنگ و چوب به سوی ما افکند.
۶٫ مارا به بازار برده فروشان بردند و خواستند ما را به جای غلام وکنیز بفروشند ولی خداوند این موضوع را برای آنها مقدور نساخت.
۷٫ ما را درمکانی جای دادندکه سقف نداشت روزها ازگرما وترس کشته شدن همواره دروحشت و اضطراب به سرمی بردیم.[۱]
به راستی چه گذشت بر دل طفل سه ساله ارباب با ما با این همه مصیبت؟!
حضرت امام خامنه‌ای در نوروز ماه سال:
امر به معروف و نهی از منکر که در واقع به نوعی زیربنای همه‌ی حرکات اجتماعی اسلام است که «بِها تُقامُ الفَرائِض»؛ امربه‌معروف یعنی همه‌ی مؤمنان در هر نقطه‌ای از عالم که هستند، موظّفند جامعه را به‌سمت نیکی، به‌سمت معروف، به‌سمت همه‌ی کارهای نیکو حرکت دهند؛ و نهی از منکر یعنی همه را از بدی‌ها، از پستی‌ها، از پلشتی‌ها دور بدارند. هرکدام از این چهار شاخص به‌نحوی ترجمان ساخت و هندسه‌ی نظام اسلامی است.
در حاشیه عرض بکنیم که این معنای مهمّ امر به معروف و نهی از منکر را نباید به مسائل زیر نصاب اهمّیّت منحصر کرد؛ بعضی تصوّر میکنند امر به معروف و نهی از منکر منحصر میشود به اینکه انسان به فلان زن یا فلان مردی که یک فرع دینی را رعایت نمیکند تذکّر بدهد؛ البتّه اینها امر به معروف و نهی از منکر است امّا مهم‌ترین قلم امر به معروف و نهی از منکر نیست. مهم‌ترین قلم امر به معروف و نهی از منکر عبارت است از امر به بزرگ‌ترین معروفها و نهی از بزرگ‌ترین منکرها. بزرگ‌ترین معروفها در درجه‌ی اوّل عبارت است از ایجاد نظام اسلامی و حفظ نظام اسلامی؛ این امر به معروف است. معروفی بالاتر از ایجاد نظام اسلامی و حفظ نظام اسلامی نداریم؛ هر کسی که در این راه تلاش کند، آمر به معروف است؛ حفظ عزّت و آبروی ملّت ایران، بزرگ‌ترین معروف است. معروفها اینها هستند: اعتلای فرهنگ، سلامت محیط اخلاقی، سلامت محیط خانوادگی، تکثیر نسل و تربیت نسل جوان آماده‌ی برای اعتلای کشور، رونق دادن به اقتصاد و تولید، همگانی کردن اخلاق اسلامی، گسترش علم و فنّاوری، استقرار عدالت قضائی و عدالت اقتصادی، مجاهدت برای اقتدار ملّت ایران و ورای آن و فراتر از آن، اقتدار امّت اسلامی و تلاش و مجاهدت برای وحدت اسلامی؛ مهم‌ترین معروفها اینها است و همه موظّفند در راه این معروفها تلاش کنند؛ امر کنند. نقطه‌ی مقابل اینها هم عبارت است از منکرها. ابتذال اخلاقی منکر است، کمک به دشمنان اسلام منکر است، تضعیف نظام اسلامی منکر است، تضعیف فرهنگ اسلامی منکر است، تضعیف اقتصاد جامعه و تضعیف علم و فنّاوری منکر است؛ از این منکرها باید نهی کرد.
وبلاگی با موضوع امر به معروف و نهی از منکر که متعلق به حوزه مقاومت بسیج 245 بدر می‌باشد.
