مسأله امر به معروف از همان روزهاى اول بعثت در مکّه مورد عنایت اسلام بوده است.
 به‌عنوان مثال در سوره والعصر که شعار مسلمانان به هنگام جدایى از یکدیگر بود و در اوائل بعثت در مکه نازل شده است، در جمله : تَواصَوْا بِالْحَقِّ و تَواصَوْا بِالصَّبْرِ، اشاره به امر به معروف مى‌‏کند.
اولین وظیفه انبیا
 قرآن، اولین وظیفه‌ی همه انبیا را امر به معروف و نهى از منکر مى‌‌‏داند و مى‌‏فرماید: «ما در میان هر امّتى، پیامبرى را مبعوث کردیم که مهم‌ترین وظیفه آنان دو چیز بود : یکى امر به یکتاپرستى که بزرگ‏‌ترین معروف‏‌هاست (اَنِ اعْبُدُوااللَّه)، و دوم نهى از اطاعت طاغوت‌ها که بزرگ‌ترین منکرهاست (اِجْتَنِبُوا الطَّاغوتَ).»(9) در سوره اعراف نیز مى‏‌خوانیم: «پیامبر اسلام که نام و نشانش در تورات و انجیل آمده، اوّلین وظیفه‌‏اش امر به معروف و نهى از منکر است.(10)

9) سوره نحل، آیه 36: و لقد بعثنا فى کلّ امة رسولاً ان اعبدواالله و اجتنبواالطاغوت .
10) اعراف / 157. الذین یتبعون‏